อนาคตของเยาวชนในชุมชน

คนที่มีมุมมองถึงอนาคตของเยาวชนคนในชุมชน...การที่เขาเข้ามาทำกิจกรรมให้เด็กที่เขากับภรรยาเอ็นดูเหมือนลูกๆ หลานๆ เขาเลยทีเดียว โดยการพาเยาวชนเหล่านี้ไปฝึกเล่นฟุตบอล เพื่อให้ห่างจากอบายต่างๆ จนเด็กๆ เหล่านี้พอเลิกเรียนเย็นมาหรือวันหยุดก็มาซ้อมฟุตบอลกันอย่างสนุกสนานเริ่มตั้งแต่อายุ 8-12 ปี

ในทีมนี้ยิ่งเล่นยิ่งเก่งสามารถแข่งขันเด็กที่โตกว่าได้เพราะพวกเด็กๆ เขาขยันซ้อมเชื่อฟังผู้สอนคือ "คุณรถเมล์" กิตติโชค ช่างเพชรผล ส่วนภรรยาคอยดูแลเรื่องอาหารการกินของเด็กๆ ส่วนสามีสอนเล่นฟุตบอลดูแลอบรมเรื่องการใช้กีฬาและเรื่องการใช้เวลาว่างจากการเล่าเรียนมาเล่นฟุตบอล 

ซึ่งผู้ปกครองของเด็กๆ ก็พอเห็นว่าพฤติกรรมเปลี่ยนไป ลูกของตนเองขยันเรียน พอเย็นกลับจากโรงเรียนก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า วิ่งไปรวมกันซ้อมเล่นฟุตบอลกัน วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ทางคุณเมล์ก็พาเด็กๆ ไปแข่งขันเพื่อหาประสบการณ์อยู่เรื่อยๆ 

แรกๆ คุณเมล์กับภรรยาก็ต้องแบกภาระหนักมากๆ เพราะเงินเดือนแค่หมื่นเศษๆ ต้องเอามาใช้ในการดูแลเด็กๆ เหล่านี้ แต่ด้วยความคิดที่ว่าจะต้องทำเพื่อเด็กๆ ไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดหรือติดเกมส์ ให้พวกเขาหันมาเล่นกีฬาจะดีกว่า ปัญหามีมาก็แก้กันไป ไหนจะเด็กไม่ตั้งใจซ้อมหรือการไม่มีวินัยในการแข่งขัน ไหนทุนรอนเองก็น้อย แต่ภรรยาก็พยายามหารายได้โดยค้าขายเพื่อหารายได้มาช่วยอีกทางและทางผู้ปกครองของเด็กในทีมเองก็ได้เข้ามาสนับสนุนอีกแรง 

นี่แหละคุณรถเมล์ คนที่อาสาเข้ามาร่วมกันดูแลเยาวชนในชุมชน เพื่อใช้กีฬาพัฒนาเด็กๆ ให้รู้แพ้รู้ชนะรู้อภัย มีน้ำใจนักกีฬาเพื่อเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพ 

อีกอย่างพวกเขาเหล่านี้อาจจะเล่นฟุตบอลและพัฒนาตนเองจนไปถึงเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนได้ทุนเรียนจนจบการศึกษาถึงปริญญาและเป็นนักฟุตบอลอาชีพได้ต่อไป

นั้นคือสิ่งที่คุณรถเมล์ ตั้งความหวังไว้...ทางยายเมี้ยนเองได้เข้าไปเห็นบางช่วงบางตอนว่าเขาดูแลเด็กๆ ว่าเหมือนเป็นลูกๆ หลานๆ ของเขาเลยนะ และภรรยาดูแลเรื่องอาหารการรับประทานของเด็กๆ แบบกันเองเรียกว่าดูแลใส่ใจอย่างอบอุ่นเลยเจ้าค่ะ

"ยายเมี้ยน" แอบถามเด็กบางคนที่ดื้อว่า "โค้ชเมล์" ทำโทษเวลาพวกเราทำผิด เขาให้อะไรเด็กบอกว่าให้กระโดดที 20-50 ครั้งหรือให้วิ่งรอบสนาม 2-3 รอบ แสดงว่าการทำโทษก็คือการออกกำลัง ซึ่งก็ได้ประโยชน์ของตัวเด็กเอง 

"ยายเมี้ยน" ถามทางคุณรถเมล์ว่าแล้วทำไมไม่ไปขอการสนับสนุนจากหน่วยงานในจังหวัดที่เราอยู่หล่ะที่มีเยอะแยะเพราะมันได้ประโยชน์กับเยาวชนนะคุณ "รถเมล์" ตอบว่า ไม่อยากไปวุ่นวายหรือบางทีมุมมองมันไม่เหมือนกัน ก็เลยทำตามรำพัง แบบนี้แหละมีความสุขดี 

กับเรื่องราวที่ยายได้ไปติดตามและได้เห็นถึงซึ่งความตั้งใจของผู้ใหญ่ที่มีคิดต่างสร้างเกาะกำบังให้เยาวชน ห่างไกลยาเสพติดหรือติดเกมส์หันมาเล่นกีฬาเพราะกีฬาพัฒนาคน พัฒนาชาติเจ้าค่ะ 

ชอบแนวคิดที่คุณรถเมล์แกบอกว่า"คนที่โชคดีที่สุด ไม่ไช่คนที่ "เก่ง" หรือ "ร่ำรวยล้นฟ้า"

แต่เป็นคนที่มีความสุขในทุกวัน สุขกับเส้นทางที่เลือกเดินและสุขกับการใช้ชีวิต"..อันนี้ยายเมี้ยนชอบในความหมายและกินใจ